4000 Islands
In het uiterste Zuiden van Laos, net voor de Cambodjaanse grens, waaiert de Mekong zich uit in tal van zijarmen waardoor de '4000 Islands' gevormd worden.
Wij kozen voor de charmante eilanden Don Det en Don Khone, die met elkaar verbonden zijn door een brug. We verbleven op Don Det; enerzijds om budgettaire redenen (de accomodatie op Don Khone is duurder), anderzijds om de spectaculaire zonsondergang te kunnen aanschouwen (Don Khone heeft schijnt dan weer een prachtige zonsopgang...maar wij zijn niet zo'n vroege vogels).

Uitgezonderd de sunset, goedkoop eten en bars om heerlijk te chillen, valt in Don Det niet zoveel te beleven. We gingen dus met ons favoriete vervoersmiddel (de velo) Don Khone gaan verkennen. Behalve hectaren, (vanwege de sterke geur) slecht verborgen, weedplantages kruisten we op ons pad enkele verlaten stranden omgeven door vulkanische rotsen. Op 1 ervan nam een local ons mee met de motorprauw (mits kleine bijdrage) naar een rotsje middenin de Mekong om van daarop Irrawady-dolphins de spotten. Van deze zoetwaterdolfijnen moesten we geen flipper-trucjes verwachten maar we waren al heel tevreden dat we vanop een vijftigtal meter afstand een blik konden werpen op hun vinnen en snuit. Ware het niet van de onverdraagzame hitte, bleven we er gerust een ganse dag zitten.
Daarnaast gingen we nog kijken naar de watervallen van Li Phi...die niet bijzonder zijn omwille van hun hoogte maar om hun wilde schoonheid; het onstuimige water van de Mekong baant zich hier een weg door het ruige landschap.

De vele verhalen en foto's van backpackers over de eilanden in het Zuiden van Thailand, overtuigden ons om terug te keren. Jammer genoeg hebben we pas in Don Khone ontdekt dat je over land slechts een visum van 15 dagen krijgt voor Thailand, wat voor ons te weinig is (7 dagen verlengbaar in Bangkok, mits betaling 50 euro). De enige oplossing was dus een vliegtuig nemen of 14 uren terugreizen naar Vientine om bij de Thaise Ambassade een visum van 30 dagen te bemachtigen. Vliegen bleek toch een beetje duur uit te vallen en Vientiane hadden we ook geen zin in dus gingen we wanhopig op zoek naar een andere oplossing... en die kwam er. Blijkbaar was er nog een Thais consulaat in Savannakhet waar ook een visum te verkrijgen is. Normaal zou de reis van Don Det naar Savannakhet slechts 7 uren duren maar Laos zou Laos niet zijn mochten we er binnen deze tijdsspanne geraken. Tot in Pakse hadden we een vlotte verbinding, maar daar aangekomen werden we samen met twee andere Vlamingen (een geluk bij een ongeluk) op een local bus gedropt. Dat we ons op een local bus bevonden hadden we pas door toen we om de 10minuten stopten; was het niet om mensen te ronselen om te bus vol te krijgen, dan was het om water bij te vullen in de motorkap of om zakken rijst of God mag weten wat in de bagageruimte te laden... en zo ging het maar door gedurende 4 uur. Dan zat de bus eindelijk vol, was het reeds donker buiten, en begon de bus wat vaart te nemen. Tijdens de rit vernamen we dan ook nog eens toevallig dat de bus eigenlijk niet stopte in Savannakhet maar in Xeno, een gehucht 33 km ten Noorden van Savannakhet van waaruit we dan een tuktuk moesten nemen naar onze bestemming. Uiteindelijk zijn we om 23uur (5 uren later dan verwacht) uitgehongerd gearriveerd en hebben we gelukkig nog een guesthouse gevonden die open was om te overnachten. Al bij al was het wel leuk om met vier vlamingen alleen tussen enkel Laotianen te zitten op de bus en hebben we ook heel wat ervaringen met elkaar kunnen uitwisselen. We hopen dat ook zij hun bestemming (Thakhek) hebben bereikt en een plaatsje hebben gevonden om te slapen.

Voor ons rest nu enkel nog wachten op ons visum (fingers crossed dat dit goed komt) en dromen van palmbomen, blauwe lucht en witte stranden...