Vooraleer we Laos binnengingen, verbleven we nog een nacht in Chiang Kong (een grensdorpje met Laos). Ter plaatse kochten we in ons guesthouse een ticket voor de bus van Houeisai naar Luang Prabang. Het lijkt misschien een vreemde keuze om de bus te nemen naar Luang Prabang daar de meeste toeristen opteren voor de slowboat op de Mekong. Maar wij zagen enkel de voordelen; goedkoper, minder tijdrovend, comfortabelder en mooier uitzicht (volgens de trotter). Nadat we de Mekong hadden overgestoken met een longtail en we ons visa voor Laos hadden bemachtigd, gingen we met ons ticket op zoek naar de ons beloofde tuktuk, die ons op zijn beurt naar het busstation van Houeisai zou brengen om dan vandaaruit om 9.30u de bus te nemen naar Luang Prabang. We spraken verschillende mensen en tuktukchauffeurs aan, maar niemand herkende ons ticket. Tingeling...er begon een eerste belletje te rinkelen. Tot iemand ons plots stuurde naar een klein kantoortje iets verderop in de straat. In dat kantoor kregen we te horen dat er helemaal geen bus naar Luang Prabang reed om 9.30 `s morgens en dat de eigenaar van het guesthouse ons had belogen. Daarop beloofden die mannen van het kantoortje dat zij ervoor gingen zorgen dat een minivan ons om 15.30u naar het busstation zou brengen om vervolgens de bus van 17.00u te nemen naar Luang Prabang. We konden niet geloven dat die Laotianen zo vrijgevig zouden zijn om de rit te betalen. Toch bleven ze volhouden dat ze enkel ons ticket van het guesthouse wilden en dat ze met dat ticket het geld wel zouden gaan halen bij het guesthouse in Thailand. Op datzelfde moment kwamen twee andere backpackers toe die in hetzelfde guesthouse als ons verbleven. Ook zij konden hun speedboat waarvoor ze betaald hadden niet terugvinden. Net als bij ons beloofden de heren van het kantoortje om hen te helpen en een busreis naar Luang Prabang te betalen.
Daar we nog de ganse dag tijd hadden, gingen we samen met de twee Canadezen (Jane en Mike) te voet naar het busstation om ons ervan te vergewissen of er wel degelijk een bus was naar Luang Prabang. Na 6 km stevig doorstappen kwamen we bezweet toe in het busstation om vast te stellen dat er inderdaad een bus was om 17u maar dat die slechts de helft koste dan hetgeen wij ervoor betaald hadden. Dat was even balen...maar soit we konden er ons wel bij neerleggen en gingen dan maar samen enkele pinten pakken.
15.30u: We staan te wachten aan het kantoor... geen minivan... en de twee heren die ons alle beloftes maakten waren verdwenen. Een meisje belooft ons dat er een minivan zou komen binnen de 10 minuten.
16.00u: nog steeds niemand te bespeuren waardoor Jane en Marlies besluiten naar de politie te stappen aan de douane. De politie beweert ons niet te kunnen helpen omdat 'het misdrijf' gebeurde in Thailand. Terwijl wij maar al te goed wisten dat het een partnerschap was tussen het guesthouse in Chiang Kong en het kantoor in Houeisai. Ze vroegen ons echter wel op een blaadje te noteren hoeveel geld we precies kwijt waren.
16.30: We beslissen een tuktuk te nemen naar het busstation om zelf de bus van 17.00u te halen. De bus was echter al volzet waardoor we een reserveerden voor de dag erop. Op dat moment waren we helemaal 'pissed off' want we hadden niet enkel heel wat geld maar ook een dag verloren!
17.00: We sloten een bondgenootschap met de Canadezen en verklaarden de oorlog aan Laos en Thailand! Met het bekend Machiavellisme in het achterhoofd ' het doel heiligt de middelen', gingen we geen enkele confrontatie uit de weg om ons geld terug te krijgen. Welke middelen werden zoal ingezet:
* we bezetten hun kantoor tot 's avonds laat...op een onbewaakt moment konden ze hun boeltje toch sluiten...maar 's morgens vroeg zaten we er al terug
* alle toeristen werden door ons persoonlijk verwittigd waardoor ze die dag alvast geen inkomen hadden
* intimideren, beledigen, ambeteren,...
Dankzij onze ondernomen acties en geweldloos verzet ging ons verhaal een eigen leven leiden in het kleine dorpje en kwam ten ore van de 'Moeder Theresa van Houeisai'. Zij nam contact op met haar neef uit Chiang Kong en vroeg hem het geld te gaan ophalen bij het guesthouse. Terwijl wij al onze hoop op het terugzien van het geld al hadden opgegeven, kwam plots een meneer opdagen met een enveloppe. Daarin zat zowel ons geld, als dat van Jane en Mike (samen goed voor 140 euro!)... en het briefje dat we hadden afgegeven aan de douane (?). Het gezegde 'de aanhouder wint' kreeg hier wel degelijk gestalte...maar de corruptie en netwerking aan de grens blijft voor ons een raadsel.
Daar we nog de ganse dag tijd hadden, gingen we samen met de twee Canadezen (Jane en Mike) te voet naar het busstation om ons ervan te vergewissen of er wel degelijk een bus was naar Luang Prabang. Na 6 km stevig doorstappen kwamen we bezweet toe in het busstation om vast te stellen dat er inderdaad een bus was om 17u maar dat die slechts de helft koste dan hetgeen wij ervoor betaald hadden. Dat was even balen...maar soit we konden er ons wel bij neerleggen en gingen dan maar samen enkele pinten pakken.
15.30u: We staan te wachten aan het kantoor... geen minivan... en de twee heren die ons alle beloftes maakten waren verdwenen. Een meisje belooft ons dat er een minivan zou komen binnen de 10 minuten.
16.00u: nog steeds niemand te bespeuren waardoor Jane en Marlies besluiten naar de politie te stappen aan de douane. De politie beweert ons niet te kunnen helpen omdat 'het misdrijf' gebeurde in Thailand. Terwijl wij maar al te goed wisten dat het een partnerschap was tussen het guesthouse in Chiang Kong en het kantoor in Houeisai. Ze vroegen ons echter wel op een blaadje te noteren hoeveel geld we precies kwijt waren.
16.30: We beslissen een tuktuk te nemen naar het busstation om zelf de bus van 17.00u te halen. De bus was echter al volzet waardoor we een reserveerden voor de dag erop. Op dat moment waren we helemaal 'pissed off' want we hadden niet enkel heel wat geld maar ook een dag verloren!
17.00: We sloten een bondgenootschap met de Canadezen en verklaarden de oorlog aan Laos en Thailand! Met het bekend Machiavellisme in het achterhoofd ' het doel heiligt de middelen', gingen we geen enkele confrontatie uit de weg om ons geld terug te krijgen. Welke middelen werden zoal ingezet:
* we bezetten hun kantoor tot 's avonds laat...op een onbewaakt moment konden ze hun boeltje toch sluiten...maar 's morgens vroeg zaten we er al terug
* alle toeristen werden door ons persoonlijk verwittigd waardoor ze die dag alvast geen inkomen hadden
* intimideren, beledigen, ambeteren,...
Dankzij onze ondernomen acties en geweldloos verzet ging ons verhaal een eigen leven leiden in het kleine dorpje en kwam ten ore van de 'Moeder Theresa van Houeisai'. Zij nam contact op met haar neef uit Chiang Kong en vroeg hem het geld te gaan ophalen bij het guesthouse. Terwijl wij al onze hoop op het terugzien van het geld al hadden opgegeven, kwam plots een meneer opdagen met een enveloppe. Daarin zat zowel ons geld, als dat van Jane en Mike (samen goed voor 140 euro!)... en het briefje dat we hadden afgegeven aan de douane (?). Het gezegde 'de aanhouder wint' kreeg hier wel degelijk gestalte...maar de corruptie en netwerking aan de grens blijft voor ons een raadsel.
Net jullie wedervaren busticket gelezen ... don't worry, wij hebben een soortgelijk voorval gehad in Ha Long (Vietnam) ... Thailand & Nam zijn de meest toeristische van jullie bestemmingen en daar valt - net zoals hier in onze Westerse kapitalistische wereld - (corrupt) geldgewin voor. In laos en Cambodja zou het me verbazen dat je zo'n stoten tegenkomt. Wij in elk geval niet :)
BeantwoordenVerwijderenGeniet van Luang Prabang en herinner mijn anekdote met Filip Vandevijvere: het is daar dat ik ooit 2 dagen op hem heb zitten wachten zonder enig bericht ... het was de tijd dat GSM, E-mail, FACEBOOK ... nog niet bestonden ... DnA
Of zoals Canada het omschrijft;
BeantwoordenVerwijderenso we got robbed yesterday. ended up having to stay an extra day at this hell-hole border crossing to get our money back from the midget, jack johnson playing, shifty eyed bastards who stole it. they even had babies in high heels and ...dogs in tuu-tuu's. can you imagine? what a place this is.