Chiang Mai en Noordwestelijke tour (1/12 - 11/12)
Over chiang Mai kunnen we kort zijn. Ons bezoek aldaar bestond voornamelijk uit eten, slapen en hozen (voor diegenen die niet bekend zijn met deze term; het betekent simpelweg zuipen). Of de aanwezigheid van een Kuurnaar, genaamd Nele, daar voor iets tussen zat, laten we hier in het midden. Behalve het bruisende uitgangsleven in Chiang Mai, waar emmers Samseng tot op de bodem worden uitgedronken, liet Nele ons ook een prachtig meer zien enkele kilometers buiten de stad. Daar hebben we met een allegaartje van nationaliteiten geluierd, heel lekker gegeten, en gehoosd. Ze liet er ons ook kennismaken met een plaatselijke delicatesse; levende springgarnalen op een bedje van Thaise kruiden...ogen dicht en slikken die handel. Over handel gesproken...de Night Bazar in het centrum was zeker de moeite en tegelijk een ware verleiding voor Marlies, die verslingerd is aan oorringen. Om ons verblijf in Chiang Mai toch een culturele boost te geven, bezochten we het Centrum voor Cultuur en Kunst en volgden we een beginnerscursus in de mysterieuze thaise kookkunst op een boerderijtje net buiten de stad. We zullen de gerechten zeker nog enkele keren thuis uitproberen want sommigen waren echt om vingers en duimen bij af te likken...anderen waren dan weer iets te spicy voor onze Europeaanse smaakpapillen.

Voldaan van het stadsleven, begonnen we aan een zelfuitgestippelde toer ten Noord-Westen van Chiang Mai, langs de Birmaanse grens. Via een weg met 1864 haarspeldbochten kwamen we terecht in het vrij toeristische doch charmante Pai. We verbleven er in een bamboehutje langs de rivier, best gezellig maar 'bad sleep' dankzij de feestvierende hippies (we waanden ons haast op dour) en de harde matras (als je het al een matras kon noemen, het had meer iets we van een plank). Ook een warme douche moesten we enkele dagen missen. In Pai huurden we een brommertje om samen met 3 Fransen (Franc, Julie en Maud) de prachtige streek te verkennen. Onderweg bezochten we onder andere de Pai Canyon (waar hoogtevrees en evenwichtsstoornissen uit den boze zijn), de Tha Pa Hot Springs (waar je een eitje kan bakken in natuurlijk kokend water), Wat Pra Mayjem (tempel op een heuvel met een mooi uitzicht over de streek) en de watervallen van Mo Paeng. In deze streek zijn ook vele olifantenkampen gevestigd, waardoor je af en toe verplicht bent een olifant in te halen langs de weg. s Avonds vierden we samen met de Thais de verjaardag van de Koning en zoals ieder feest hier ontbrak het er niet aan vuurwerk en honderden flying lanterns aan de hemel.

 Onze volgende halte was Soppong, een klein dorpje gelegen tussen Pai en Mae Hong Son, waar beduidend minder toeristen stoppen. Onder het motto 'span mo je kitten' begonnen we aan een helse klim naar de Karens. Dit bergvolk, afkomstig uit de hoogvlaktes van Birma, vestigde zich ongeveer 300 jaar geleden op thais grondgebied. Ter plaatse aangekomen, bood zich spontaan een jong koppel aan om ons te gidsen doorheen hun gemeenschap voor een zeer schappelijke prijs.Ze namen ons mee naar de Naem Long Cave, waar we toch even angstig waren om de grot binnen te gaan. De reden van de angst was te vinden in het feit dat het koppel bij de smalle ingang hevig begon te discussieren. Uit de discussie konden we opmaken dat het meisje niet verder wilde gaan omdat een slang de weg versperde. We hadden zoiets van 'als zij zo flipt, dan moet het wel om een enorm beest gaan'. Uiteindelijk heeft de jongen de slang verjaagd. We hebben ze in de grot nog teruggezien en het bleek al bij al wel mee te vallen. Het bezoek aan de grot was echt fenomenaal; nadat we ons door een smalle gang hadden geworsteld, kwamen we terecht in een kilometerslange ruimte vol stalagmieten en stalagtieten. Het gevoel alleen te zijn in zo'n donker gat, enkel gewapend met een zaklamp is onbeschrijfelijk.We bezochten in Soppong nog een tweede grot, Tham Lod Cave, met een bamboeraft. Deze was veel groter dan de eerste maar minder aantrekkelijk voor ons omwille van het massatoerisme. Wat deze grot dan wel weer te bieden had,  en waar veeeeel minder toeristen van op de hoogte waren, was een spetterende 'vleermuizenshow' bij zondondergang en -opgang. Nog nooit zagen we zo'n massa vleermuizen neerschroeien in de grot op zoek naar een slaapplaats. Het geritsel van  hun vleugels, hun gepiep en de geur van hun stront was best indrukwekkend.

Na Soppong wilden we verder reizen naar Mae Hong Song. Een groot obstakel hierbij was het vinden van 4 (we reisden even samen met Julie en Maud) lege plaatsen op een bus afkomstig van Pai. Omdat Marlies haar geduld niet langer op de proef wilde stellen, besliste ze het Peking Express gewijs op te lossen. Benodigdheden: karton met daarop Mae Hong Son, Thai die dit wenst te noteren in het Thais alfabet, een duim, en drie glimlachende vrouwen (terwijl 6 op de bagage paste). In nog geen twee minuten tijd hadden we al een gratis lift te pakken...hupla voor 2 uurtjes lekker knus bijeengepropt tussen een stapel dozen in de laadbak van een pick-up. In Mae Hong Son was het dubbel feest; de verjaardag van Julie en een jaarlijks stadsfestival. Heel vreemd maar overal waar wij komen, blijkt het toevallig feest te zijn...of feesten Thais gewoon het ganse jaar door?  Het leuke van dit feest was dat een gans plein vol stond met eetstandjes waarvan we gratis mochten proeven; een ware ontdekking van de thaise keuken en tegelijk een gratis avondmaal.Ook in Mae Hong Son huurden we een brommer om op ons eentje wat rond te cruisen doorheen het heuvelachtig gebied. Behalve een waterval, bezochten we er ook de girafvrouwen of Longnecks. De girafvrouwen zijn leden van een stam die verwant is aan de Karens, de Padongs. De Padong die op de vlucht waren voor het Birmaanse regime hebben zich in de jaren 50 in Thailand gevestigd.