Luang Prabang

Na een 14-uur durende nachtelijke bounce-rit met de ‘bus from hell’ (dusty, dirty roads, peeing in the middle of nowhere), arriveerden we in de derde grootste stad van Laos; LUANG PRABANG. De door UNESCO beschermde stad staat in schril contrast met de steden die we eerder bezochten in Thailand. Geen hoogbouw, geen druk verkeer, geen laffe temperaturen maar een horizontale stad waar alles op loopafstand ligt en er een aangenaam klimaat heerst. Daarnaast heb je hier geen last van nachtlawaai aangezien de avondklok geldt en feestvierende jongeren al om 23.30 (waggelend) wandelen worden gestuurd door de cafeuitbaters. Al gauw werden we verliefd op de stad die ingesloten ligt tussen de Mekong en de Nam Khane en omgeven is door groene heuvels. ‘Gelukkig’ liggen de prijzen van de guesthouses vrij hoog en moet je er betalen voor elke brug die je over wil, elke tempel die je binnen wil en elke heuvel die je op wil, waardoor je er niet eeuwig blijft plakken en ook de kans grijpt om de rest van het prachtige land te verkennen. 

Om de gemiste ervaring van de slowboat te compenseren maakten we een boottocht naar de grotten van Pak Ou. De grotten konden ons niet echt bekoren maar het opvaren van de Mekong was werkelijk om stil van te worden (ja, zelfs Marlies). Drie uur lang genoten we met wijdopengesperde ogen van de adembenemde natuur en het leven langs de Mekong. 

Onderweg hielden we ook even halt in Ban – Xan - Hai, aka Whisky - village. In dit dorpje stookt men rijstwijn of Lao Lao, de populairste alcoholische drank van Laos. We werden er spontaan uitgenodigd om van het goedje te proeven door enkele locals, die tevens verwoede pogingen deden om “Madame” (hun aanspreektitel voor Marlies) dronken te voeren. Tussen al het gezever door trachten ze ons in hun beste Engels uit te leggen hoe Lao Lao gemaakt wordt. Dit is wat wij ervan begrepen hebben; sticky rice laat men gedurende een tiental dagen in kruiken gisten waardoor het zetmeel van de rijst in alcohol verandert (easy…try this at home!) 

Terwijl de mannen ‘hozen en toeristen entertainen’, trachten de vrouwen flesjes te verkopen in verscheidene kleuren en vormen, en met af en toe een luguber extratje binnenin zoals berepoten, slangen of schorpioenen. Watjes als we zijn, gingen we toch maar voor de neutrale witte rijstwijn, die eigenlijk beter tot zijn recht zou komen met een snuifje zout en een schijfje citroen want het smaakt naar tequila…boem boem. 

Terug gestrand in Luang Prabang gingen we met een busje naar de watervallen van Thad Kuang Xi. Deze plek deed ons denken aan de meren van Plitvice (Kroatie), maar dan in het klein, MET beren en ZONDER zwemverbod.

Een eerste echte cultuurshock hebben we ervaren door een fietstochtje te maken buiten Luang Prabang. We werden geconfronteerd met de armoede in Laos, weg van het massatoerisme. Mensen wonen er in ‘dingen’ die je nauwelijks hutjes kunt noemen, wassen zich langs de weg in kuipen waar koeien bij ons uit drinken, hebben 's avonds geen electriciteit en stoken  dus massaal kampvuurtjes bij zonsdondergang. Jonge kinderen wuifden ons na en de iets oudere gingen langs de weg staan met hun handen uitgestrekt om een ‘high five’ van ons te kunnen opvangen. Dit gebeuren liet ons even de tijd vergeten, waardoor we bijna in het donker moesten terugkeren naar de stad.